YALNIZ KALDIKÇA BÜYÜRSÜN...

Bazen büyük olduğunu sanırsın. 

Asıl insan kirliliğe alışmaya başlayınca büyür. Kolay kabullenmeyi öğrendiği zaman büyür. Yalnız kaldıkça çıkar yol olmadıkça büyürsün. Sonra bir bakmışsın hayat seni bir yerlere savurmuş. Ama gezginsin ve olmak istediğin yerde değilsindir, bunu değiştirecek gücün yoktur. Kimi insanın ruhunda bir gezgin vardır. Dünyaları gezmek hayatı öğrenmek ister düşlerinin peşinde gezer. Yada gezemez içindeki göçebe ruh ile. Resimlerden izler özlediği yolları dünyaları. Yürümek marjinallik değildir sadece yürümektir.

İlkel atalarımızdan kalma bir miras. Hangi vahşi nedende doğrultup bedenini, başını dikip ufka gittiyse. Ve milyonlarca yıl yürüdüyse. Buda öyle basit bir sey. Yürümek basittir. Fazla söze gerek yok içinde anlam aramaya gerek yok.

Gitmektir sadece. 

Birden yollar kırılır 

Zaman bulanır 

Gitmek için sebep aranır 

Kırık yollardan

Düşündüğünü konuşamayan adam

İçindeki dünya ile gezer,küçücük adam 

 “Durmak” dedi “göçebenin kaderinde yok”  Göçebe âşık yorgun terk ediyordu şehri.Kendine çizilmiş yollardan gitmek için Çizilmiş yollardan gitmek özgürlük değildi Sadece gitmekti.

Ve gitti ardında rotası belirsiz yalnızlıklar bıraktı göçebe adam fakat onlar özgürdü...

U.K

Düşünmek ve Paylaşmak Dileğiyle...